I midten
av november tikka det inn ei registrering på Dugnad for Havet som gjorde at havforskar
Gro van der Meeren sette teen i halsen.
Ein død sjøhest utanfor Hvaler.
Kunne dette vere sant?
Sjøhestar høyrer ikkje heime i norske farvatn, og dei er elendige symjarar som ikkje har for vane å ta seg ein tur til nordlege strok. Dei har knapt vorte vitskapeleg dokumenterte på våre breiddegrader på fleire hundre år.
– Eg fekk heilt hakeslepp og sette himmel og jord i bevegelse, seier van der Meeren.
Ein
ønskedraum
Den
første observasjonen kom ikkje åleine. Nokre
dagar seinare kom ei ny registrering. Nok ein død sjøhest var funnen, denne
gongen i fjæresteinane ved Farsund.
Ein liten
månad seinare: ein fridykkar sender inn bilete av ein liten, symjande sjøhest
utanfor Sotra.
– For
mange dykkarar har det jo vore ein ønskjedraum å støyte på sjøhestar i norske
farvatn, men det har jo stort sett vore berre ein draum, seier van der
Meeren.
Fakta om sjøhest
Sjøhestar
er fisk i nålefiskfamilien som har ein karakteristisk knekk i nakken
og sym oppreist i vatnet.
Det er ei
rekkje sjøhest-artar, men oftast er dei tropiske eller subtropiske.
I Europa
er det mest to artar: langsnuta sjøhest (Hippocampus guttulatus)
og kortsnuta sjøhest (Hippocampus hippocampus). Begge har den kjende
nordgrensa si rundt Storbritannia. Dei har etablert bestand i Den engelske
kanalen, og det er kjende gytebestandar. Sjøhesten er også kjend frå Fastlands-Europa nord til Tyskebukta.
Dei er
ikkje gode symjarar, men nyttar halen til å halde seg fast i algar eller
sjøgras.
Uhyre
sjeldan
Biskop
Erik Pontoppidan skildra sjøhest langs norskekysten tilbake i 1752, men i
moderne tid er slike funn uhyre sjeldne.
Frå tid
til anna har det kome inn registreringar i Dugnad for Havet, men aldri nokon
som har late seg validere. Anten har innsendar mangla bilete, eller så har
forskarane sett at det ikkje er ein sjøhest, men heller ei hav- eller ei
tangnål.
– Desse
tre registreringane er dei første vi har fått inn der vi kan seie sikkert at
det er sjøhestar, seier van der Meeren.
I Europa
finst to artar – langsnuta sjøhest (Hippocampus guttulatus) og kortsnuta
sjøhest (Hippocampus hippocampus).
Dei førekjem mellom anna rundt Dei britiske øyar – frå Den engelske kanal og opp
til Shetland. Men det er eit heilt hav mellom dei sedvanlege britiske
ålegras-habitata til sjøhestane og til Sotra, så korleis dei har enda opp på
noregsbesøk no, veit forskarane ikkje.
Meld frå om du ser ein sjøhest
Om du
finn ein død sjøhest, ta gjerne vare på eksemplaret og kontakt forskarane slik
at dei kan granske individet. For å bevare individet, legg det i ein boks i
frysaren.
Dersom du
støyter på ein sjøhest som er i live: Opptre med varsemd. Ta bilete og meld frå via Dugnad for Havet, men unngå å forstyrre sjøhesten.
Du ser at
ein sjøhest er stressa ved at han:
Står oppreist i vatnet over botnen med hallen krølla opp,
og snuten pressa ned mot brystet.
Vender seg bort, krøllar seg saman, legg seg flatt på
botnen eller sym vekk.
Mørknar i fargen.
Pupillane utvidar seg eller vekslar mellom å vere tronge og
utvida.
Skal
DNA-analysere individa
Nøyaktig
kva sjøhestart kvart individ er, er endå ikkje klarlagt.
Dei to
daude sjøhestane er sende til Stavanger Museum, som skal sørgje for at dei vert
DNA-analyserte.
Annonse
Den vesle
Sotra-turisten fekk symje vidare, etter å ha posert for fotografen.
– Men vi
har sendt bileta til ein ekspert i Kroatia, og han meiner to av dei kan vere
langsnuta sjøhest, seier van der Meeren.
For å
vere sikre, lyt forskarane først ha eksemplara føre seg. Då kan dei telje haleringar eller finnestrålar, samanlikne hovudlengd og snutelengd, og
registrere kjenneteikn som ikkje vert tydelege på bilete, eller ta nettopp ein
DNA-test.
Visste du at…
Det
er sjøhesthannane som rugar egga? Sjøhesthannane ber egga i ein hudpose
på magen, og «føder» ungane etter at dei vert klekte.
Sjøhestane er gode på å gøyme seg? Sjøhestar kan
endre farge etter omgjevnadane sine og brukar denne kamuflasjen til å gøyme
seg.
Sjøhestar sopar i seg maten? Sjøhestar et små
krepsdyr og fangar dei ved å suge dei i seg når byttet kjem nært nok
snuten.