Lutefisk er laga ved å henge skrei til tørk i tre månadar, før han blir lagt i vatn og så i lut. Her heng tørrsfisk på hjell i Røst (Foto: Gunnar Sætra / Havforskingsinstituttet)
Desse bakteriane held ut i lutefisk
Ikkje ein gong lut tar knekken på desse hardhausane. Tvert imot ser luten ut til å ha draget på dei.
Lut er det motsette av syre: ein base. Bakteriar flest likar seg midt imellom, på nøytral pH. Derfor blei forskarane overraska då dei sjekka bakterieinnhaldet i ferdig utvatna lutefisk frå butikken.
– Vi fann ei rekke bakteriar som greier å overleve den elles harde luten. Dei er alkalifile, det vil seie at dei elskar basiske miljø, seier forskar Bjørn Tore Lunestad.
Avslørt av DNA-prøve
Lutefisk er omtala i oppskrifter tilbake til 1555 og har i dag kultstatus i Norden og delar av USA. Tradisjonsretten er laga ved å henge skrei til tørk i tre månadar, før han blir lagt i vatn og så i lut.
Luten set i gang ein prosess som minner om fordøying. Derfor blir fisken geléaktig i kjøtet, med ei karakteristisk lukt. pH-verdien til lutefisk kan vere så høg som 12 i løpet av prosessen.
Det måtte DNA-testing til for å avsløre kva bakteriar som greidde å halde ut dette.
– Det er seigingane Exiguobacterium oxidotolerans, Alishewanella tabrizica og Carnobacterium maltaromaticum. Felles for dei er at dei kan overleve og vekse i høg pH, seier Lunestad.
– Dei kan komme frå fisken sjølv, frå fiskebåten eller utstyr om bord, frå fiskarane, dei som heng fisken til tørk eller frå støv som kjem med fugl eller vêr og vind, forklarer Lunestad.
– Bakteriane overlever tørkinga og livnar til når fisken blir lagt i vatn. Når han deretter blir luta, ryddar du dei andre bakteriane av vegen. Då får dei overlevande fritt spelerom til å formeire seg.