Farmasøytar samarbeider med legar og sjukepleiarar under sjukehusopphald. Ein prosess som skal sikra optimal legemiddelbruk for pasienten er IMM, Integrated Medicines Management.
For nokre år sidan vart det gjennomført ei undersøking på bruken av IMM ved Indremedisinsk sengepost på Oslo universitetssjukehus, Ullevål. Slik bruk på denne sengeposten har forskarane tidlegare undersøkt.
Den førde til færre dødsfall etter utskriving og lengre tid til neste innlegging.
– Denne gongen ville vi sjå nærmare på sjølve legemidla, eller meir presist legemiddellistene, altså ei oversikt over legemidla den enkelte pasienten brukar, seier Malin Olsen Syversen, forskar ved Farmasøytisk institutt på Universitetet i Oslo.
– Tilfella av undermedisinering gjekk signifikant ned samanlikna med kontrollgruppa, seier Malin Olsen Syversen.(Foto: Adam R. Babinski / UiO)
Fastslå kva legemiddel pasienten skal bruka
Studien omfatta 386 pasientar med to eller fleire sjukdommar. Desse vart delte i to like store grupper,
ei kontrollgruppe og ei intervensjonsgruppe.
Begge gruppene gjekk gjennom ei
legemiddelsamstemming, der opplysningar om pasienten sin legemiddelbruk vart
samla inn frå alle tilgjengelege kjelder. Men der slutta likskapen.
– For kontrollgruppa vart legemiddellista
lagt til sides. For intervensjonsgruppa vart lista derimot gått gjennom av
farmasøytar, legar og sjukepleiarar for å vurdera kor hensiktsmessig det
enkelte legemiddel var, og om det fanst uheldige kombinasjonar, fortel
Syversen.
– I løpet av sjukehusopphaldet vart det
gjort ein eller fleire tilsvarande gjennomgangar etter behov. Ei siste legemiddelsamstemming
vart gjort til slutt, for å fastslå kva legemiddel pasienten skulle bruka etter
utskriving.
Liten auke i undermedisinering
Òg i kontrollgruppa, som ikkje hadde hatt
gjennomgang av sine legemiddellister, vart listene ved utskriving henta inn.
Ved å samanhalda desse listene med opplysningar om diagnose og sjukdomsgang,
kunne forskarane samanlikna dei to gruppene.
– Vi brukte verktøyet START-2 for å vurdera
om pasienten var undermedisinert, altså at han hadde behov for legemiddel som
han ikkje fekk. Verktøyet STOPP-2 fortel om pasienten får medisinar som er
uhensiktsmessig, forklarar Syversen.
– Vi fann at tilfella av undermedisinering
i intervensjonsgruppa gjekk signifikant ned samanlikna med kontrollgruppa. I
sistnemnde var det faktisk ein liten auke i undermedisinering etter
sjukehusopphaldet.
Men for overmedisinering gjorde dei ikkje
tilsvarande funn. Der låg dei to gruppene på same nivå etter sjukehusopphaldet.
Syversen trur dette kan ha fleire årsaker, blant anna at endringane som vart gjorde
i intervensjonsgruppa ikkje førte til mindre uhensiktsmessig behandling i fylgje
STOPP-2-verktøyet.
Positiv effekt på legemiddelbehandling
– Legar kan kvi seg for å ta bort
medisinar frå folk, eller dei kan føretrekkja å fylgja standardiserte
retningslinjer for denne gruppa heller enn å gjera individuelle tilpassingar,
seier ho.
– Kanskje ynskjer ein heller ikkje å
avmedisinera medan pasienten er under akutt behandling på sjukehus. Det kan vera
enklare å fjerna medisinar når pasienten er i en meir stabil fase.
Annonse
Ho synest likevel at nedgangen i
undermedisinering som studien viser, er oppmuntrande.
– Det viser at IMM har ein positiv effekt
på kvaliteten av legemiddelbehandling under eit sjukehusopphald. At vi berre ser
ein nedgang i undermedisinering, men ikkje i overmedisinering, kan delvis skuldast
det same: det er lettare å leggja til nye medisinar enn det er å trekkja frå.
