Denne artikkelen er produsert og finansiert av Høgskulen på Vestlandet - les mer.
Meteorolog Kristine Flacké Haualand på Jostedalsbreen der ho forskar på effekten av klimaendringar og issmelting.(Foto: HVL)
Ekstremvêr vil bli vanlegare. Kartlegging av faresonar kan hindre øydeleggingar
Øydeleggingane etter ekstremvêret «Hans» er store. Er dette noko som kjem til å skje oftare i framtida? Og kva kan vi gjere for å ruste oss betre? Tre ekspertar forklarar.
– Vi kjem til å få meir ekstremvêr i framtida.
Klimaendringane gjer at vêrsystem som lågtrykket «Hans», bringer med seg meir nedbør og ligg lenger i ro over
eitt område. Dette kan skape store øydeleggingar, fortel forskar ved Høgskulen på Vestlandet (HVL), Kristine Flacké Haualand.
Haualand er
meteorolog og forskar på effekten av klimaendringar. Ho er også spesialist på
korleis lågtrykk utviklar seg.
Forskaren er overraska over at eit slikt
lågtrykk som Hans, som kom frå aust, førte med seg slike enorme nedbørsmengder.
No, når det
verste kan seiast å vere over, er det store spørsmålet om slike vêrhendingar
kjem til å komme oftare?
Sjeldne vêrhendingar vil bli vanlegare
Klimaendringane gjer at
vi kjem til å oppleve meir ekstremvêr.
– Dersom gjennomsnittstemperaturen
stig med ein grad, vil det i gjennomsnitt regne 6–7 prosent meir i døgnet. Den mest
kritiske faktoren er likevel kor mykje nedbør som kan komme i løpet av ein
time. Det kan bli opptil 14 prosent meir nedbør i timen.
– Dette kan føre til
større øydeleggingar og aukar risikoen for skred og flaum, seier Haualand.
Austlandet er ikkje rigga for store nedbørsmengder
At Austlandet opplever så store nedbørsmengder,
er uvanleg. Det er bra, for landskapet på austlandet toler det heller ikkje,
fortel Haualand:
– Til samanlikning er Vestlandet rigga for å
tole store mengder nedbør. Vatnet har mange vegar det kan dra – elver, bekkar
og fjordar. På austlandet er det flatare, og vatnet har ikkje så mange plassar
å gjere av seg.
Ho fortel at den same mengda nedbør kan få veldig ulike konsekvensar i dei
to landsdelane. På austlandet er risikoen for flaum og øydeleggingane større.
Når to lågtrykk blir til eitt
«Hans» oppstod då restane frå eit lågtrykk i Middelhavet bevegde seg nordover og møtte restane frå eit lågtrykk frå Storbritannia, før det sette kursen mot Sverige og austlandet. Her stoppa det opp. Fjella i Midt-Norge danna ei barriere, og det enorme lågtrykket blei ståande å tømme store vassmengder over landskapet.
Kunne sjå det
komme
Det er uvanleg at slike store
vêrsystem som Hans treffer austlandet. Heldigvis er slike vêrsystem lettare å
varsle enn styrtregn knytt til bygeaktivitet.
Meteorologar kan berekne utviklinga av lågtrykk og dermed når og kor nedbøren kjem.
Då kan ein varsle og ta grep for å førebu
seg. Det kan forhindre øydeleggingar og bidra til at menneske ikkje blir
skada eller i verste fall mister livet.
Varsling av
styrtregn er vanskelegare
Akkurat det – å vite når og kvar – er
meir utfordrande når det kjem styrtregn. Denise Rüther er geolog og forskar på skred.
Annonse
Eit av hennar forskingsprosjekt
var skredet som gjekk på fylkesveg 451 ved Årnes i Jølster i 2019. Der mista ein mann livet.
Styrtregnet som førte til dette katastrofale
skredet, var vanskeleg å forutsjå. Hendingar med styrtregn er veldig lokale, og mens
det kjem ekstreme mengder med regn ein plass, kan det vere tørt nokre få
kilometer unna.
Erfaringane frå Jølster har ført til at
både Meteorologisk institutt (Met) og Noregs vassdrags- og energidirektorat (NVE) har endra varslingsmetoden.
– Jorda var uvanleg
tørr på store delar av Vestlandet i forkant. Effekten av så mykje nedbør over
kort tid blei derfor katastrofal.
Sjølv om forskinga har
ført til endring av varslingsrutinane, er det framleis utfordrande å varsle om
slike hendingar:
– Eit så lokalt
styrtregn er vanskeleg å oppdage og varsle om.
Ras
vil komme oftare
Klimaendringane betyr
at ras lik det som gjekk i Jølster, vil komme oftare.
Både Jølster og
ekstremvêret Hans viser at det er stort behov for meir kunnskap, meir
forsking og fleire hovud som kan forstå kva som skjer og kva som kan komme til
å skje.
Det melder seg viktige spørsmål som: Kan vi bygge på same vis? Må vi
kartlegge fleire område for å forstå kvar sårbarheitene er?
Håpar
på ei haldningsendring
– Eg trur geologar som
utreier skred- og flomfare til planleggingsformål, for mange er kjent som
festbremsen. Det er dei som ikkje gir folk lov til å bygge hus fordi det kan
komme eit ras ein eller annan gong. Det kan bli i morgon eller om tusen år.
Annonse
– Eg kan forstå at
det kjenst kjipt ut, men eg håpar at ein kanskje kan få ei auka forståing av at
kartlegging av faresoner er viktig – at det kan vere med på å hindre
øydeleggingar, seier geolog Paula Snook.
Snook er sentral i
forskingsgruppa som har kartlagt og dokumentert det ustabile fjellpartiet
mellom Aurland og Flåm som i sommar raste ut.
I lag med fleire
kollegaer arrangerer ho Geofaredagen i haust. Her skal fagfolk og studentar
samlast for å diskutere aktuell og pågåande forsking,
– Vi treng fleire
geologar, fleire som forstår og kan forske på kva konsekvensar klimaendringane
kan få og kva vi bør gjere for å trygge oss, seier ho.
Storofsen i 1789
– Manns minne er, samanlikna med oss som er geologar, kort. Våre minne og perspektiv strekker seg over tusenvis av år, seier Rüther.
Då ho såg øydeleggingane til «Hans», vart ho derfor minna om sist gong Austlandet opplevde ein enno større flaum.
Det var i 1789 under flaumen som vart kalla Storofsen. 63 menneske mista livet og meir enn 3.000 hus blei totalskadd i uveret. Store areal med åker og eng vart øydelagt av flaum og skred.
I 1789, under flaumen som vart kalla Storofsen, mista 63 menneske livet og meir enn 3.000 hus blei totalskadd i uveret. Store areal med åker og eng vart øydelagt av flaum og skred.
– Sjølv om vi ikkje
har målingar som går så langt tilbake i tid, har det blitt rekonstruert at
lågtrykket kom frå aust også den gongen. Eit kraftig lågtrykk over Polen og
høgtrykk over Finland gav utgangspunkt for enda større nedbørsmengder under
Storofsen enn Hans, seier Snook.
Ho fortel vidare at forsinka snøsmelting også bidrog til eksepsjonell høg
vasstand i Mjøsa og andre vassdrag under Storofsen. Det skjedde i det som vart
kalla den vesle istida. Det var kaldt i Europa, med store snømengder.
– Vi veit at snøsmelting ikkje hadde noko stor
betydning for vassmengdene vi såg under Hans, seier ho.